پوکر باز های حرفه ای و درجه یک خیلی بهتر از آماتورها هستند. همه تا این جای کار را می‌دانند. ولی چیزی که خیلی از پوکر باز های آماتور نمی‌دانند این است که این است که پوکر بازان حرفه ای از ادبیات استراتژیک کاملا متفاوتی نسبت به آماتورها استفاده می‌کنند. به عبارت دیگر حرفه‌ای‌ها و آماتورها در مورد بازی پوکر به دو شکل کاملا متفاوت نگاه می‌کنند – و بدیهی است که بینش آماتورها در موارد خیلی بیشتری نامناسب است.
در این سری مقاله‌ها به چهار توجیه بد که پوکر بازان آماتور در مورد بازی و دست های پوکر بیان می‌کنند اشاره می‌کنیم.
توجیه پوکر باز های آماتور – “فکر کردم آس و شاه دارد”
آماتورها این مورد را به صورت مداوم می‌گویند، و این توجیه تقریبا همیشه به طور کامل اشتباه است.
مشکل این قضیه، خود آس و شاه نیست. می‌توانید آن را با هر دست دیگری جایگزین کنید، و این توجیه به همان اندازه بد باشد.
آماتورها به ساده سازی بیش از حد بازی گرایش دارند، و یکی از مهمترین طریقه‌های انجام این کار، همین توجیه اول است. وقتی دست خوانی می‌کنند، فقط روی یک دست محتمل تمرکز می‌کنند و بقیه احتمالات را حذف می‌کنند. سپس بازیی که در مقابل آن یک دست با عقل جور در بیاید را انجام می‌دهند.
مشکل این کار این است که تقریبا همیشه غیر ممکن است که طیف دست حریف را به فقط یک دست محدود کنیم و به طور مداوم قضاوت درستی کرده باشیم.
پوکر باز های حرفه ای احتمالا می‌گویند، “طیف دستهای ضعیفی را به او اختصاص دادم”. این گزاره اذعان می‌کند که حریف می‌تواند چندین دست متفاوت داشته باشد.
توجیه دوم: “من فولد کردم / فقط کال کردم تا واریانس پوکر را کاهش دهم”
توجیه سوم: “رِیز کردم تا در همین جا پات را ببرم”
توجیه چهارم : “دفعه بعد هر دستی داشته باشم حریفم را کال می‌کنم چون مطمئنم همیشه بلوف است”