فرض کنید شما پای رنگ هستید و
به سادگی میتوان دید که پاداش ۱۸۰$ است (۱۲۰$ که در پات وجود دارد به علاوه ۶۰$ شرطی که بسته شده است)، و بنابراین با ۶۰$ ریسکی که لازم است برای کال کردن انجام دهید، ضریب پات (پات آدز) ۱۸۰ به ۶۰ یا ۳ به ۱٫ حالا آیا این ضریب خوب است یا بد.
شما میدانید که برای اینکه بتوانید دست بهتری از حریفتان بسازید، باید رنگ خود را بسازید، پس یعنی ۹ اوت (یعنی ۹ خاج باقیمانده) دارید که به شما دست بهتر را میدهد. میتوانید شش کارت را ببینید (دو کارت دست خود و چهار کارت روی میز)، پس ۴۶ کارت ناشناخته میماند، بنابراین میتوانید حساب کنید که شانس اینکه در ریور یک کارت خاج ببینید ۹ کارت از ۴۶ کارت است، یا کمی بیش از ۴ یه ۱ (از بین ۴۶ کارت ۳۷ کارت برای شما نامطلوب و ۹ کارت مطلوب است. بنابراین ضریب شانس شما ۳۷ به ۹ یا ۴ به ۱ است)
حالا ضریب پات (۳ به ۱ برای کال کردن) را با شانس شاخت رنگ خود (کمی بدتر از ۴ به ۱) مقایسه کنید. واضح است که کال کردن چندان انتخاب خوبی نیست – و پات آدز برای کال کردن مطلوب نیست- زیرا در بلند مدت کال کردن بازی سودآوری نیست.
بگذارید این طور بگویم که اگر شما ۱۰۰ بار در این موقعیت این کال را انجام می دهید. حدود ۲۰ بار رنگ خودتان را در ریور میسازید (البته در واقع کم کمتر، ولی اعداد را کمی رُند میکنیم). شما ۶۰$×۱۰۰ یا ۶،۰۰۰$ ریسک می کنید. ولی پاداش شما فقط ۱۸۰$×۲۰ یا ۳،۶۰۰$ است. بعد از این که ۱۰۰ بار این کال را انجام دهید و فقط ۲۰ بار برنده شوید، شما ۲،۴۰۰$ باخته اید. (نکته: در اینجا پول اضافی که ممکن است در مرحله ریور ببرید یا ببازید را لحاظ نمیکنیم، و فقط سودآوری خود این کال کردن در ترن را بررسی میکنیم.)
پات آدز وقتی مطلوب است که بزرگتر از آدزی باشد که علیه ساختن دست شما وجود دارد. اگر در اینجا پات آدز ۵ به ۱ بود، کال کردن بازی درستی میشد چون بالاتر از شانس رنگ نشدن ۴ به ۱ بود. ولی پات آدز ۳ به ۱ هنگامی یک کارت برای آمدن و رنگ شدن باقی مانده برای ما نامطلوب است.