توجیه پوکر بازان آماتور – “من فولد کردم / فقط کال کردم تا واریانس پوکر را کاهش دهم”
من این مورد را از 13 سالگی می‌شنوم، و امروزه همان قدر بد و اشتباه است که آن موقع هم بود. ایده اصلی این است: فلانی خیلی از بالا و پایین‌های طبیعی پوکر خوشش نمی‌آید. ولی واقعیت این است که بالاها مشکلی ندارد. پایین آمدن‌ها هستند که مشکل ساز می‌شوند.
پوکر بازان آماتور با خودشان شروع به فکر کردن می‌کنند، “خوب چیزی را که در پات نگذارم نمی‌توانم ببازم.” و ذره ذره شروع به بازی منفعلانه‌تر و غیر تهاجمی‌تر می‌کنند. به جای ری-رِیز کردن با QQ پیش از فلاپ، فقط با آن کال می‌کند. به جای کال کردن با یک بلوف گیر، فولد می‌کند. به جاز بازی با آن پای رنگ یا پای استریت، فولدش می‌کند. هربار که گزینه‌های نزدیک را بررسی می‌کند، گزینه ای را انتخاب می‌کند که پول کمتری در پات بگذارد.
اگر از پوکر بازان آماتور بپرسید چه کار داری می‌کنی، می‌گوید می‌خواهد واریانس پوکر خود را کاهش دهد و قطع کند. “درسته ممکنه کمی اینجا و آنجا کسب ارزش را از دست بدهم، ولی بدون نوسانات خیلی بهتر بازی می‌کنم.”
این طرز فکر جواب نمی‌دهد. پوکر برنده نیازمند تهاجم بالا و ریسک پذیری زیادی است. امکان کاهش سیستماتیک ریسک و حفظ بازی قدرتمند وجود ندارد. امکان پذیر نیست. اگر همه تصمیمات مرزی خود را به کال کردن و فولد کردن سوق دهید، تنها کاری که لازم است حریف انجام دهد این است که وقتی شما چک می‌دهید، شرط ببندد و نهایتا شما را شکست دهد.
پوکر بازان حرفه ای گفته مشابهی ندارند. آنها با سبک ویژه واریانس بالا بازی می‌کنند چون این سبک بهترین و سودآورترین روش بازی است. اگر عمدا سعی در کاهش واریانس پوکر داشته باشید باید قبول کنید که هیچ وقت نمی‌توانید خوب بازی کنید.
توجیه اول: “فکر کردم آس و شاه دارد”
توجیه سوم: “رِیز کردم تا در همین جا پات را ببرم”
توجیه چهارم : “دفعه بعد هر دستی داشته باشم حریفم را کال می‌کنم چون مطمئنم همیشه بلوف است”